Familieverhalen

Ik kan de gedachte aan die ‘vergeten lades’ van de secretaire nauwelijks van me af zetten. Als ik een week later opnieuw bij mijn moeder ben, duurt het niet lang voordat ik ze open trek. In een kistje dat ik vorige keer maar vluchtig bekeken heb, vind ik nu, naast -hoe kan het ook anders- foto’s,

“Wat zou er nou in die onderste lades zitten, weet jij dat?” vroeg mijn moeder. Het was een winterse woensdagmiddag, de boodschappen waren gedaan, de was draaide, de plantjes hadden water. Ieder met een dampende kop thee in de hand, richtten we onze aandacht op de mahoniehouten secretaire. Al zolang ik me kan herinneren staat die antieke ladekast met schrijfblad centraal in het interieur

Handzaam, vaalblauw en goed gebruikt: het ‘Koffertje van opa’ blijkt een typisch handbagagekoffertje uit de jaren ’50. Het ding is flink zwaar en duidelijk goed gevuld. Maar waarmee? Eén voor één duw ik de knoppen van de vergrendeling opzij: klik, klak. Als ik het deksel omhoog til, hou ik mijn adem in. Oh wauw! Voor

Ik wist al jaren van het ‘Koffertje van Opa’, maar had geen idee wat er precies in zat. Nou ja, er moesten wat brieven en plakboeken over het werk van Overopa Van Oort in zitten. Dat was tenslotte de reden waarom mijn nicht Dorinde dat koffertje destijds van ons geleend had. Geleend, en (nog) niet