Ik wist al jaren van het ‘Koffertje van Opa’, maar had geen idee wat er precies in zat. Nou ja, er moesten wat brieven en plakboeken over het werk van Overopa Van Oort in zitten. Dat was tenslotte de reden waarom mijn nicht Dorinde dat koffertje destijds van ons geleend had. Geleend, en (nog) niet teruggebracht.
Dat moet ik uitleggen: mijn overgrootvader, voluit Hendrik Christiaan (HC) van Oort (1873-1953), was zoals ze dat noemden een ‘toonkunstenaar’. Wij zouden nu zeggen: musicus, componist, operazanger (bas-bariton)… In elk geval dus iemand die van muziek zijn leven gemaakt had. HC leefde dan ook het rijke artiestenleven: hij trouwde, scheidde, hertrouwde met een leerling, scheidde en trouwde opnieuw, trad in binnen- en buitenland op, o.a. in stukken van Johan Wagenaar, gaf les aan het conservatorium van Amsterdam en was zo ‘verstandig’ om zijn vermogen te beleggen in de Russische Spoorwegen. Je zou er haast een boek over schrijven.
Nou, dát dacht Dorinde dus ook, en daarom leende zij een flink aantal jaar terug dat koffertje van mijn ouders. Omdat we Dorinde sowieso niet vaak spraken -de familie is niet heel close– raakte het Koffertje aan onze kant in de vergetelheid. Af en toe zei iemand wel “Het Koffertje van Opa staat nog bij Dorinde,” maar daar bleef het dan ook bij.
Met het ‘Koffertje van Opa’ heb ik het over mijn opa, de halfbroer van Dorindes vader en oudste zoon van HC. Mijn opa maakte die plakboeken over het werk van HC, mijn opa schreef die brieven. Mijn opa liet die brieven na aan mijn vader, waardoor ze na diens overlijden aan mij toekwamen. Toen dát eenmaal tot me doordrong, werd ik steeds nieuwsgieriger naar dit stukje familiearchief. Ik voelde me verantwoordelijk en besloot Dorinde op te zoeken.
Zó kon het dus gebeuren dat ik eind 2018 op Facebook juichte:
“Een goede dag voor familiegeschiedenis: bijgekletst met nicht Dorinde, twee van haar boeken rijker én -na jaren- weer in het bezit van een berg paperassen van mijn opa en Overopa.”
>> Volgende keer: wat zit er nou in dat Koffertje?