Safari

Op de hoek van onze straat zit kapsalon Safari, een winkeltje van huiskamerformaat. De baas is een vriendelijke man die er helemaal niet uitziet als een kapper. Hij zou ook schilder of boekhouder kunnen zijn. Maar hij is dus kapper en dat al jaren: zes dagen per week van negen tot negen, op zondag van twaalf tot vijf. Op vrijdagmiddag gaat hij een uurtje dicht, om bij het wekelijkse gebed te kunnen zijn.

Ik loop bijna dagelijks langs de winkel en dan zwaai ik naar de kapper. Of hij naar mij. Of we knikken even omdat we onze handen vol hebben, ik met boodschappen, hij met haar. Dat gebeurt nogal regelmatig want klanten heeft de kapper genoeg. Die komen op goed geluk, want aan afspraken doet hij niet: meneren met gehaakte mutsjes, knapen op badslippers met kekke enkelsokjes, vaders met hun kleuter aan de hand. Ze wachten hun beurt af zonder haast, en met kapsels die er zo te zien nog best mee door kunnen.

In de pandemie maakten wij ons zorgen om de kapper. Zou hij alle lockdowns overleven? Ik vreesde het ergste toen de ramen van de zaak met kranten werden afgeplakt. Maar dat bleek ongegrond, afgaand op de verflucht en het gezaag en geboor dat alleen voor de avondklok stopte. Na een week of twee verdwenen de kranten weer en bewonderden we het fonkelende interieur: stoere, maar comfortabele kapzetels voor de nieuwe, strakke spiegelwand; een knusse zithoek met kunstplant, tv en een koelkastje vol fris.

Zodra de kapper weer mocht knippen, keerden zijn klanten terug. Met woestere kapsels deze keer, sommigen met baarden, maar allemaal met een glimlach, een handdruk en geduld. Ik wandelde expres wat vaker langs de winkel, lachend, zwaaiend.

Welkom terug.

Vandaag liep ik opnieuw langs de kapper. Hij knikte, het was alweer gezellig druk. Over zijn schouder zag ik voetbal op tv. In de wachthoek werd gelachen en er gingen flesjes Cola rond. Ik zwaaide terug, zette mijn kraag op en liep gauw verder.

Naar die afspraak met mijn eigen kapper in de stad.